200 yılı aşkın bir süre önce, Buenos Aires eyaletinin temsilcileri Latin Amerika’da gelişmiş bir standart oluşturdu. Bu, 14 Ağustos 1821’de Martín Rodríguez hükümeti sırasında, Hükümet Bakanı Bernardino Rivadavia’nın teşvikiyle onaylanan Seçim Yasasıdır. Yıllar sonra ne olacağını garanti etmeye çalıştı yalnızca erkeklerin oy kullanmasını sağlasa bile, genel oy hakkı olarak kabul edilirdi.
1821 seçim reformu, Rivadavian reformları olarak bilinen ve merkezi gücün düşmesinden sonra Buenos Aires Eyaletinin kurumsallığını ve meşruiyetini özerk ve bağımsız bir devlet olarak pekiştirmeyi amaçlayan çeşitli reformların bir parçasıydı (Yönetmenlik ve Genel Kongre). ). ) 1820’de”, hatırlıyor UBA tarihçisi ve Luján Agustín Galimberti Üniversitesi.
Uzman, normun, daha önce olanlardan farklı olarak, dolaylı olarak (yani seçmenler için oylama yoluyla) seçilen Tucumán Kongresi milletvekillerinde bile temsilcilerin doğrudan oyunu kurduğunu belirtiyor.
Ancak en yenilikçi seçim hakkının genişliğiydi. Norma göre, “20 yaşın üzerindeki tüm özgür erkekler oy kullanabilir. O zamana kadar, tarihçinin konuyla ilgili bir çalışmasında incelediği gibi, 25 yaşın üzerindekiler oy kullandı, ancak aynı zamanda maaşlı hizmetçiler, zanaatkarlar veya işçiler ya da sadece mülkü veya kazançlı bir ticareti olmayan veya okuma yazma bilmeyenler de dışarıda bırakıldı. “Neredeyse evrensel bir erkek yemini.-diyor uzman- Araştırmalarımda oylamada herhangi bir sınırlama olmadığını gördüm. Hatta geçmişte (dönemin kayıtlarında) Kızılderililer, siyahlar veya köleler olarak sınıflandırılan insanları bile buldum, daha sonra onları oy kullanırken buldum”.
Seçimin bu demokratikleşmesini meşrulaştırırken, tarihçi, Buenos Aires siyasi elitinin Bourbon monarşisinden koptuktan sonra hükümeti meşrulaştırmaya çalıştığını dikkate alarak öneriyor. ve bu yüzden halk egemenliğini destekledi.
“Kalabalık ve kitlesel seçimler yapmaları gerekiyordu” diye sentezliyor ve bir meraka işaret ediyor: Oy kullanmanın yolu, oy pusulasını söylemekten geçiyordu. “Oy sandığı, seçmenin adını ve oy verdiği kişinin (veya duruma göre kişilerin) adını kaydetti. Bu nedenle, bu listelerden birçoğunu arşivlerde bulundurarak, seçmenleri isim bazında takip edebiliyoruz. Oylama konusunda herhangi bir kısıtlama olmadığını bu çalışmada bulduk.”, Galimberti’yi özetliyor.
Aynı sıralarda Fransa ve Birleşik Krallık’ta sadece mülk sahipleri oy kullanma hakkına sahipken, Latin Amerika’da okuma yazma bilmeyenler oy kullanamıyordu.
Evrensel oy, ulusal toprakların birleşmesine kadar eyaleti yönetti. 1853 Anayasası oylama mekanizmalarını düzenlemese de, 1857’de Konfederasyon Kongresi, Juan Bautista Alberdi’nin nitelikli oylamayı zorunlu kılan düşüncesinden esinlenen 140 sayılı Yasayı onayladı. “Cehalet fark etmez, tribün arar ve tiran alır.. Sefalet düşünülmez, satılır. Oy hakkını cehaletin ve yoksulluğun elinden almak, onun kullanımının saflığını ve başarısını sağlamaktır” diye savundu büyük hukukçu.